Het is een statement dat wij vaak gebruiken, maar meer passend wordt het voor ons niet.

Zo’n 3 weken geleden mochten wij een familie begeleiden bij het afscheid van hun man, vader, schoonvader en opa. Ondanks alles kwam het overlijden onverwacht. De familie had wel eens met elkaar over het laatste afscheid gesproken, ooit lang geleden. Daarbij stond voor meneer 1 ding vast: dat ene specifieke muziekstuk waarvan meneer zei: “Deze moet echt in de aula worden gedraaid als ik er niet meer ben. En dan graag iets harder dan normaal.” En zo zou het dus ook gaan…dachten wij.

De dag van de uitvaart breekt aan, ik open de dienst en kondig de dochter aan. Zij zal gaan spreken en vindt dat spannend. Even mijn hand op haar schouder als steun en onder het spreekgestoelte wijs ik haar op het balletje dat zij tijdens haar speech in haar hand klemt. Aan het einde van haar speech zegt ze: “Het volgende muziekstuk was belangrijk voor mijn vader en mocht vandaag niet ontbreken. We hebben het de dag voor zijn overlijden nog in het zonnetje met hem zitten zingen. Hij kende het uit zijn hoofd. Hij heeft altijd gezegd dat dit tijdens zijn afscheid moest worden gespeeld met daarbij de wens dat jullie zouden meezingen. Dat had hij geweldig gevonden.” Steef en ik kijken elkaar aan, meezingen?!? Die zagen wij even niet aankomen. De muziek wordt gestart. Wij staan achter in de aula en iedereen begint zachtjes te zingen. Het kleine café aan de haven galmt door de aula en we zien het gebeuren…

De genodigden gaan meedeinen op de muziek en steeds harder meezingen. Daarmee ontstaat de sfeer die de overledene voor ogen had: Vergeet niet te genieten van het leven. Het werd een afscheid met een lach en een traan maar belangrijker…het was een afscheid volgens zijn script.