Die vraag krijgen we niet dagelijks, maar in deze situatie was ’ie meer dan gepast.

Drie maanden vóór die hulpvraag begeleidden wij de uitvaart van een jonge vrouw. Alleen op reis, plotseling overleden in het buitenland. Omdat de originele overlijdensakte uit het betreffende land nog steeds niet beschikbaar is, en de gemeente — ondanks eerdere afspraken met ons en de familie — niets kon of wilde doen, is deze jonge vrouw weliswaar fysiek overleden, maar voor de Nederlandse wet nog springlevend. 

Het gevolg? De familie kon niets opzeggen, niets regelen, niets afsluiten. Geen rouw, alleen bureaucratie. In Nederland is de overlijdensakte ongeveer net zo essentieel als zuurstof. Ten einde raad kwam toen die vraag: “Hebben jullie contacten bij de media?”

"Ken jij Tim Hofman? Die van Over Mijn Lijk," hoor ik mezelf tegen Marcus zeggen. "Hij maakt ook dat online programma BOOS, waarin hij als een soort breekijzer optreedt als mensen vastlopen in een web van onwil en regels. Zullen we hem gewoon een mailtje sturen?" Onder het mom van “baat het niet, dan schaadt het ook niet” tikken we samen een mail, drukken op verzenden…en gaan weer verder met ons werk.

Die avond krijg ik een appje van Marcus: “Eén van de redactieleden van BOOS wil morgen met ons bellen.” Ik lees het appje drie keer en stuur terug: “Niet? Echt waar?? Neem je mij nou in de maling?” Hij stuurt het bewijs. En vanaf de dag erna begint er een traject dat zowel voor de familie als voor ons spannend wordt. We spreken met de familie af dat wij overal bij aanwezig zijn, zodat zij — als het emotioneel niet meer lukt — altijd op ons kunnen terugvallen.

Op een zonnige woensdag rijden we richting Hilversum. Daar ontmoeten we, samen met de familie, Tim en zijn crew. Wat een fijne mensen. Tim begint het gesprek met de schoonzus. Zij is de woordvoerder namens de familie. Naast dat zij haar schoonzus is verloren, waren zij ook al jarenlang hele goede vrienidinnen. Zij als eerste aan de beurt voor het interview, daarna wil hij ook ons spreken voor de camera om de zakelijke kant van het verhaal te verduidelijken. 

De familie vindt het spannend, maar wat doet ze het goed. Tijdens het hele gesprek fladdert er een felgele vlinder om hen heen. Alsof haar schoonzus zachtjes tegen haar zegt: “Het is goed wat je doet. Ik ben bij je.”

Anderhalve week later staan we met Tim en de redactie op de stoep bij de betreffende gemeente. Tim gaat voorop en opent direct maar keurig het gesprek. Wat maandenlang niet lukte, gebeurt nu eindelijk toch. De familie wordt gehoord. Er wordt eindelijk echt geluisterd. Uiteindelijk lopen we met de familie naar buiten — mét concrete afspraken. Niet alles is opgelost, maar er is eindelijk beweging.

Vier dagen later krijgen we een appje van de familie: “Kunnen jullie even bellen?” We nemen op. De schoonzus vertelt huilend dat de gemeente zojuist heeft gebeld: na bijna vijf maanden is ze eindelijk uitgeschreven uit de BRP. Het is een onwerkelijk soort opluchting. Je bent blij dat iemand officieel dood is. En daar worden we even heel stil van. 

We bellen Tim en zijn team. Ook zij zijn opgelucht, maar nog niet tevreden. Dit mag geen enkele familie ooit meer hoeven meemaken. Er wordt een laatste opnamedag gepland, maar ook daarna blijft BOOS betrokken. De uitzending komt eraan. Wij zijn benieuwd. En voor iedereen die een negatief beeld van Tim Hofman heeft: Kijk gewoon eens naar Over Mijn Lijk, want daar zie je de echte Tim: keurig, correct, betrokken en zachtaardig.