In ons dagelijkse werk, komen wij nog steeds voor uitdagingen te staan. Zeker nu we ook zelf overledenen overbrengen en verzorgen. Een mooie extra dimensie aan ons prachtige werk. 

Elke situatie is weer anders: ligt de overledene thuis op bed, of is hij of zij gevallen en ligt ie op de grond, of moet de brancard naar de eerste verdieping en daarna met de overledene er op weer naar beneden. We gaan geen uitdaging uit de weg maar onze grootste uitdagingen tot nu toe zijn niet de dingen die we net opsommen.  

Het zijn de zogenaamde hoog/laagbedden in verzorgingshuizen…

Ze werken allemaal anders. Elke keer staan we elkaar weer aan te kijken hoe zo’n bed goed omhoog of omlaag gaat. Soms krijgen we alleen het voeten- of het hoofdeinde in beweging. Soms gaan ze zelfs helemaal niet omhoog of omlaag. Inmiddels hebben we de afstandsbedieningen aardig onder controle maar de grootste uitdaging zit toch wel in de valbeveiliging op die bedden. 

Knopje hier, schuifje daar, 1 hek over de hele lengte die je samen tegelijk moet bedienen, 2 hekjes die in etappes naar beneden gaan, 1 met een knopje en vervolgens een schuifje zodat je ‘m onder het bed schuift…we weten het allemaal niet meer. 

Afgelopen vrijdagavond hadden we eindelijk door hoe de bedhekken werkte. We legden de overledene soepel op de brancard en maakten gordels op de brancard vast. Toen nog even het bed opmaken. Dan verschuiven we de brancard altijd zodat we meer werkruimte hebben. Bij het voeteneinde ging dat zoals het hoorde maar op de één of andere manier kregen we geen beweging in het hoofdeinde van de brancard. Net toen we het bed naar beneden wilde doen, kwamen we erachter dat Steef in al haar enthousiasme niet alleen de overledene op de brancard wilde vastleggen, maar ook gelijk het bed wilde meenemen. Zij had de brancard vastgezet aan de valbeveiliging zonder dat ze het zelf door had. We kijken elkaar en van de spanning schieten we allebei in de lach. Bij het verlaten van de kamer, trekken we ons gezicht weer in de plooi en wordt de overledene netjes uitgeleide gedaan door het aanwezige personeel dat jaren met liefde voor hem had gezorgd.

En door de spanning wordt ook het inklappen van de brancard in de overbrengauto ineens een dingetje. Het gaat toch een beetje in je hoofd zitten…zal alles wel gaan zoals het moet? Klapt de brancard wel in? We hoeven onze materialen niet te wantrouwen maar toch blijft het altijd spannend want we willen het zo graag allemaal goed doen. We gaan dan twijfelen aan de kleinste dingetjes.

Zo is het ook een keer voorgekomen dat we halverwege de weg naar het uitvaartcentrum nog een keer zijn gestopt omdat we twijfelden of de achterklep wel goed dicht zat. Volledig onnodig omdat het niet het geval was, er altijd een lampje brandt als de achterklep niet goed dicht zou zitten en de brancard ook altijd nog wordt vastgezet. We zitten elkaar op zo’n moment gewoon onnodig gek te maken. En alleen maar omdat we weten dat wij van de familie het volledige vertrouwen krijgen om goed voor hun dierbare te zorgen. We beloven dat ook altijd en willen dat nooit beschamen.