Een maand of 3 geleden werden wij gevraagd als sponsor voor de kaarsenceremonie tijdens de 24 uur van Lansingerland. 24 uur ononderbroken wandelen om geld op te halen voor een goed doel. Er werden onder andere kaarsenzakken verkocht waar een boodschap voor een dierbare of overledene op kon worden geschreven. De waxinelampjes, die in de zakken werden geplaatst, mochten wij sponsoren. We voelden ons vereerd en waren gelijk enthousiast.

Voor ons was dit de eerste keer dat wij als sponsor werden gevraagd en we lieten alles over ons heenkomen. Tijdens de teamavonden werd er wel wat meer duidelijk. We meldden ons aan als vrijwilliger tijdens het evenement. Naast het sponsoren van de lampjes besloten wij 60 zakken te kopen. Op iedere zak de naam van de overledene waarvan wij in de afgelopen 2 jaar een uitvaart mochten regisseren. Deze zakken zouden een deel van het parcours verlichten. Het leek ons een mooi idee.

Afgelopen vrijdag, 12 april, was het zover. Het evenement ging om 16.00 uur van start. Diverse teams zouden tot zaterdagmiddag 16.00 uur wandelen. Wij gingen de zakken voorzien van lampjes, uitzetten langs het parcours en aanzetten. De schemer viel in en het was sfeervol. Maar hoe donkerder het werd, hoe mooier de strook met zakken het parcours verlichtte.

Klokslag 23.00 uur werd een stilteronde gelopen. Wij, als sponsor van de ceremonie, mochten voorop in de stilteronde met beiden een fakkel in onze hand. Dan start de ronde en lopen we zelf over het parcours tussen ruim 600 verlichte zakken door. Dan ineens bekruipt ons een bijzonder gevoel. Het laatste rechte stuk zien wij de zakken met voor ons bekende namen staan en bij elke naam gaan onze gedachten terug. Onze allereerste uitvaart, een moeder met jonge kinderen, een man die zelf met ons zijn afscheid wilde vormgeven, een jonge vrouw, een familie die ons heeft gezocht nadat ze hoorden dat we voor onszelf waren begonnen, een uitvaart in spijkerbroek, een oud-collega die ons vlak voor haar overlijden uitnodigde om haar uitvaart te regisseren, families die we in de afgelopen 2 jaar al meer dan 1 keer moesten bijstaan in een verlies, een bijzondere vrijwilliger, 2 zussen die kort na elkaar overleden, een hechte familie die hun vader en opa zo goed mogelijk willen steunen in het verlies van zijn vrouw, 2 kappende broers die 2 dagen na elkaar overleden...en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Iedere naam heeft zijn eigen verhaal en het maakt ons trots! Trots dat deze families ons het vertrouwen gaven de uitvaart van hun geliefde te mogen regisseren.

Daar tijdens die ronde kwam ons gevoel waarom wij dit werk doen weer even binnen. Het is én blijft het mooiste en meest dankbare beroep en sinds 2 jaar meer dan ooit onze passie.

En natuurlijk zien wij jullie liever allemaal op het dorp, in de stad, op een terrasje, in de supermarkt of gewoon op straat maar als jullie dan tóch een uitvaart moeten regelen, lat ons jullie dan maar helpen.