Wat een zwaar beroep hebben jullie, horen wij vaak als we vertellen wat we doen. ‘Ik zou het niet kunnen hoor, al dat verdriet.’ En wij snappen dat helemaal maar als jullie nu denken dat wij nooit lachen tijdens ons werk, daarom deel ik graag mijn entree van gisteren…

We zijn onderweg naar een familie om een uitvaart te bespreken. Marcus parkeert de auto en we stappen uit, pakken de tassen en lopen richting het woonhuis. Marcus loopt voor en ik volg. Van een afstand zien we een familielid in de deuropening staan. We lopen de voortuin in en ik voel een steentje onder mijn schoen, verlies mijn evenwicht en voor ik het weet lig ik op de grond. Op z’n Rotterdams gezegd ‘plat op m’n muil’. Marcus kijkt om en vraagt: ‘wat doe jij nou?’ Ik lig een seconde of 3 stil om na te denken wat ik ga zeggen voor ik opsta en ik hoor boven mij: ‘Steef, ben je oké?’ Op zich gaat het prima maar jeetje wat een afgang is dit denk ik bij mezelf. Kom je bij een familie die met een overlijden te maken hebben, trek ik even de aandacht. Ik sta op en zeg: ‘Echt het gaat prima’ en dat gaat het ook maar wat schaam ik mij.

Wanneer ik doorloop naar binnen en nadenk over hoe dat eruit moet hebben gezien, begin ik zachtjes een beetje te grinniken. Marcus schiet ook in de lach terwijl de familie de koffie maakt. We proberen zonder geluid te lachen om mijn entree en hoe dat eruit moet hebben gezien. En tegelijkertijd weten we ook dat we het moeten onderdrukken. Gelukkig lukt dat.

Als we na het eerste gesprek afscheid nemen en worden uitgelaten door het familielid wordt mij als advies meegegeven: ‘Wel overeind blijven hoor.’ We weten allebei dat ze dit grappig bedoelt en kunnen een lach niet onderdrukken. Wanneer we buiten zijn en de voordeur dicht is ontwikkelt de lachbui zich bij ons een lachbui die zich ontwikkelt tot een onvervalste slappe lach. Om de situatie en het is ook een stukje ontlading. Ontlading van vanavond en van de afgelopen 3 weken waarin we bijna dag en nacht aan het werk zijn geweest. Tussendoor 4 dagen een cursus hebben gevolgd en ook nog even officieel examen moesten doen. Het trekt een wissel en dat is oké. Het hoort bij ons werk. Maar stiekem hoop ik dat deze mensen en hun buren geen videodeurbel hebben want dit soort vallende entrees wil je niet in een bloopervideo op internet tegenkomen…