Het is dinsdagavond als de telefoon bij Stephanie gaat. Een dochter geeft aan dat, na een intensieve dag waarin alles ineens heel snel ging, bij haar vader de sedatie is gestart. In het ziekenhuis verwachten ze dat het nog 24 tot 48 uur zal duren voordat meneer zal overlijden. De dochter belt ons met wat vragen. Als zij deze heeft beantwoord spreken zij af dat wanneer zij ons nodig heeft, zij ons dag en nacht mag bellen. Om 3:15 uur ’s nachts gaat de telefoon. Meneer is al overleden. De dochter geeft aan dat ze naar huis gaat om even te slapen. Steef spreekt voor het einde van de ochtend af in het huis van haar vader.

Als we naar het adres toe rijden bedenk ik mij ineens dat dat tegenover mijn oude huis aan de Berkelseweg in Bergschenhoek is. In de tijd dat ik daar woonde liep ik met onze hond, Maggie, dagelijks meerdere rondjes. Altijd liep ik dan even het parkje in langs de huizen en altijd zwaaide er in één van de huizen een man naar mij.

We gaan in gesprek en wat blijkt, de zwaaiende man is degene die nu is overleden. Ineens begint er bij Steef ook iets te dagen. Als zij aan het hardlopen was en over de Berkelseweg liep, zat er vaak een man in de voortuin van zijn huisje die naar haar zwaaide.

De vriendelijkheid die hij uitstraalde zorgde er gewoon voor dat je langs wilde lopen, gewoon om te zien of hij er zat en je even kon zwaaien. Nooit hebben wij een woord met deze man gewisseld maar toch hebben we beide het gevoel dat we hem hebben gekend op een speciale manier. Zelfs toen ik was verhuisd en ik meneer nog wel eens hier en daar zag, bleven we altijd even zwaaien.

En deze man verdient een speciaal afscheid. Niet in een aula maar op een locatie die recht doet aan wie hij was, vrolijk, gezellig, genietend van zijn leven met de mensen om hem heen. Een plek waar herinneringen konden worden gedeeld en waar ook gewoon kon worden gelachen en een drankje kon worden gedronken. Het wordt een mooi en persoonlijk afscheid in een ruimte in Berkel en Rodenrijs die warmte uitstraalt. Er worden foto’s van zijn leven getoond en muziek geluisterd waar hij van hield en die hij mooi vond.

Na het afscheid bracht de naaste familie hem naar zijn laatste rustplaats waar hij weer samen is met zijn vrouw. Het was een afscheid dat volledig bij hem paste en wat hij zo heeft verdiend. En toen wij na het samenzijn de bloemen bij het graf neerlegden en wegliepen, hebben we ons nog 1 keer omgedraaid en gezwaaid…