Het is zondagochtend als ik met een vriend richting Kralingen fiets. We zijn vast niet de enigen deze ochtend, want het is de dag van "de Mooiste". Voor degenen die het niets zegt: "de Mooiste" is een andere benaming voor de marathon van Rotterdam. Hét evenement van het jaar voor Rotterdam. 42 km en 195 m hardlopen, ga er maar aan staan. Wij zijn onderweg om een aantal van onze bekenden aan te moedigen. De eerste lopers komen voorbij en iedereen om ons heen is enthousiast. Wat een snelheid en wat een prestatie! En daar is de, voor ons, eerste bekende. Het gaat lekker maar we zien dat het ook zwaar is. Even flink klappen en juichen...aanmoedigen, daar staan we hier voor. Als iedereen voorbij is, verplaatsen wij ons naar een andere plek op de route, dichterbij de finish. Het is er gezellig en er speelt een bandje, mensen lachen, juichen en drinken een biertje. Al wachtend op onze bekenden, dwalen mijn gedachten even af naar een kamer in een hospice waar Steef en ik afgelopen week waren. Een jonge vrouw, die haar leven en jonge gezin moet gaan loslaten, met naast haar bed haar man en zus. Machteloos en afwachtend. En ineens zie ik een schril contrast. Want waar zij al jaren een spreekwoordelijke marathon loopt, aangemoedigd door haar naasten, zitten zij er ditmaal verslagen bij. Kunnen niet meer aanmoedigen, het is gedaan. 

Alle deelnemers aan de marathon zoeken vrijwillig hun grenzen op, dagen zichzelf uit, leveren een geweldige prestatie en worden daarbij luidkeels aangemoedigd, echt geweldig! Maar wat als aanmoedigen niet meer kan? Als jij maar ook je achterban verslagen is? Als ik de volgende dag mijn gedachten met Steef deel, zegt zij: "Toevallig dacht ik, bij het horen van alle verhalen achter de keuze om een marathon te gaan rennen, precies hetzelfde. Ik dacht aan de man waarmee wij in oktober spraken, toen hij zei: "Ik heb het, maar zij draagt het." Daarmee doelend op iedereen die aan zijn vrouw vroeg hoe het met haar man ging, maar er nooit direct aan haar werd gevraagd: "En wat doet dit nou met jou?". Tegelijkertijd zeiden wij tegen elkaar: "Wat is het toch vreemd dat de meeste aandacht altijd uitgaat naar de marathonloper en nooit écht naar zijn of haar achterban? Er wordt namelijk haast nooit direct aan de achterban gevraagd: hoe gaat het nou met jou?" En zo is het eigenlijk maar net...laten we alsjeblieft niet vergeten echt te luisteren naar de mensen die naast een zieke staan. Ook zij verdienen support.